Spiegelen van donker naar licht.
Je schaduwstukken aan durven kijken, dat was mijn grootste thema afgelopen jaar tijdens de opleiding tot Spiegelcoach. Het in de spiegel durven kijken, niet alleen de mooie kanten willen zien. Nee, juist de schaduwkant aan durven kijken en in het licht zetten.
Mezelf in het licht zetten, daar begon de eerste livedag al mee. We kozen een blaadje voor onszelf waar we IK op schreven. Ik koos een glimmend goudkleurig A4-tje. Maar toen mochten we op dit blaadje gaan staan en daar voelde ik de aarzeling, de twijfel. Op het goud gaan staan, in het licht gaan staan? Ik? Mijn reis begon naar grootser denken, niet in de schaduw blijven staan maar mezelf op de voorgrond zetten. Dit proces was al jaren gaande, maar nu werd een diepere laag aangeraakt.
Elke livedag een stukje verder in dit proces, elke livedag een laagje eraf pellen. Een stukje van die muur afbrokkelen, totdat er geen muur meer stond en ik niet anders kon dan naar mezelf kijken met alle mooie kanten en alle shit… Alles wat ik heb meegemaakt, alle moeilijke momenten, emoties, mijn ziekte, mijn scheiding. Alles kwam naar boven alsof ik naakt voor de spiegel stond. Ik kon de schaduw niet meer wegdrukken, onderdrukken. Dat hield ik niet meer vol. De angsten die ik voelde, ik mocht ze gaan aankijken.
Mensen om mij heen, alles om mij heen, vooral de ‘Corona-tijd’ liet mij zien dat het omhoog mocht komen. Zoals nu vele misstanden in de wereld naar boven komen, diepe pijn en angst naar bovendrijft is het ook de bedoeling dat wij dit in onszelf laten gebeuren. Dan is het de kunst om het aan te kijken, om het te verwelkomen. Hallo boosheid, hallo angst, ik zie jou, ik voel jou.
Een nog grotere kunst is het om er licht op te gaan schijnen. Het Licht & Liefde te geven, in plaats van er tegen te vechten of in de slachtofferrol te gaan en in de emoties blijven hangen. Dat heb ik lang genoeg gedaan.
Ik had de schaduw nodig om mijn grenzen aan te voelen. Ik had anderen nodig om mij in situaties te brengen waarin ik mijn grenzen moest aangeven. Ik had mijn ziekte nodig om mij te laten voelen wat ik werkelijk wil en wat ik niet wil. Ik had het nodig om mij te herinneren wie ik werkelijk ben. Ik had alles nodig om in mijn kracht te komen. En nu sta ik op het punt dat ik ga kiezen voor die kracht in mij. Het goud in mij.
Vandaag stond ik op mijn blaadje tijdens een persoonlijke spiegelsessie en voelde ik die kracht in mij, als een draak vol energie. Een draak die zijn vuur spuwt als licht in de duisternis. En dat is mijn missie: licht brengen in de duisternis. Het donker mag er zijn, ik zie het, ik voel het, ik omarm het om het vervolgens licht te geven. Te verlichten. Mijzelf in het licht te zetten.
Alles kwam ineens samen, mijn logo van de zon en de maan. Zij bestaan niet zonder elkaar en laten zien dat er altijd licht is. En ik kies voor dat licht, juist in deze donkere tijd vol collectieve angst is het de bedoeling te gaan kiezen voor het licht. Te vertrouwen op liefde en niet mee te gaan in de angst.
Mijn proces gaat verder, maar als ik kijk wat ik in een jaar aan inzichten heb gekregen belooft het wat voor de toekomst. Een toekomst met uitdagingen, met donker, maar uiteindelijk zal het licht overwinnen. De maan schijnt niet voor niets haar licht in het donker. En er komt altijd weer een nieuwe maan. Zonnegroet Liesbeth.
Vanuit je gevoel in je daadkracht gaan staan.
In een eerste spiegelsessie komt dit onderwerp vaak aan bod en laat dit nu ook een spiegel zijn voor mijzelf… Mijn cliënten spiegelen mij ook en zij komen met thema’s waar ik zelf aan werk of die ik al heb mogen helen in mijn eigen proces. Zo werkt het en dat is zo mooi, je leven verandert als je de spiegels wilt zien en durft te voelen.
En dat laatste is een dingetje voor veel cliënten; VOELEN.
De vrouwen die in mijn praktijk komen voor coaching of ontspanning, zijn vaak vrouwen die alle ballen in de lucht willen houden en maar doorgaan, doorgaan. Ze zorgen voor anderen, hun kids komen op de eerste plaats, ze werken hard en zijn ’s avonds nog aan het opruimen en schoonmaken. Uitgeput ploffen ze op de bank en als ze dan bij mij op de massagetafel liggen voel ik de spanning in het hele lichaam. Ze hebben moeite de controle los te laten, in hun lichaam te zakken en te voelen waar hun grens ligt.
De grens, daar zijn ze al lang 10x overheen gegaan. Dit is geen oordeel, want ik was (en het is nog steeds mijn valkuil) ook deze vrouw. En we mogen zonder oordeel naar onszelf gaan kijken, in de zachtheid gaan komen.
Deze vrouw die het liefst vlucht voor haar gevoel, alles met haar hoofd wil analyseren en verklaren. Die altijd bezig is en zichzelf niet op de eerste plaats zet. Deze vrouw mist vaak de verbinding met haar partner of ergert zich aan bepaald gedrag van haar man. En dat zegt zoveel, je man spiegelt jouw daadkracht en je vrouw staat voor je gevoel. De verwachtingen die je (on)bewust op je partner projecteert, zijn eigenlijk de verwachtingen naar jezelf toe. Je legt de lat hoog en kan vaak niet meer genieten van de leuke dingen, de speelsheid en de sensualiteit toelaten. Dus als jouw gevoel en daadkracht niet met elkaar verbonden zijn, als jij maar doorrent en geen rekening houdt met je gevoel, dan zal jouw partner dit weerkaatsen. Dan zal hij ook geen rekening houden met jouw gevoel. Dan laat jouw man je zien dat jij mag gaan loslaten.
Wij vrouwen zijn heel intuïtief, maar moeten zoveel van onszelf, dat we onze innerlijke stem niet meer kunnen horen. Dat we ons innerlijk weten niet meer kunnen voelen. Wij spiegelen naar onze mannen dat zij weer mogen gaan voelen, iets wat generaties lang niet mocht. Jongens mochten niet huilen, mannen waren ‘watjes’ als ze hun emoties toonden. We zitten nu met z’n allen in een groot transformatieproces van denken en doen naar voelen en zijn. En dus worden we enorm getriggerd door alles wat er gebeurt en door wat je partner of je kind jou wil laten zien. Onze kids zeggen soms letterlijk: ‘Jij mag ook spelen, mama’. Mijn zoontje van bijna 2 trekt me gewoon aan mijn arm en zegt ‘Mee, mee’ en dan wil hij dat ik ga spelen met hem. En dat lukt me steeds beter, gewoon zijn en genieten van zijn spel dat steeds fantasierijker wordt. Even de boel de boel laten, plezier toelaten.
Maar naast het samen spelen, ook voor mijzelf zorgen. Op tijd rust nemen, mijn grenzen bewaken. Als wij over onze eigen grenzen gaan, zal de buitenwereld dat ook doen. Jouw kids zullen keihard over jouw grenzen gaan met soms onuitstaanbaar gedrag, om jou te leren voelen waar die grens ligt en dit te uiten. Op tijd te uiten, voordat het tot een ontploffing komt en je met een schuldgevoel op de bank zit.
Zelfliefde, Zelfwaardering, Ruimte innemen en Ontspanning zijn zomaar een paar kernwoorden die vaak voorbij komen in spiegelsessies. We vullen met woorden aan wat jij nodig hebt. Je krijgt inzichten en wakkert een proces aan bij jezelf. Een proces van voor jezelf kiezen, in jouw kracht komen en vanuit je gevoel in je daadkracht komen. Je intuïtie volgen, want lieve vrouwen: dat is onze kracht en dat is wat de wereld nu nodig heeft. Laat jezelf maar zien.
En ik zie jou graag in mijn praktijk, ik begeleid jou met liefde in dit proces en kijk samen met jou wat jij nodig hebt om je weer krachtig te voelen.
Krachtig vanuit Zachtheid. Lieve groet, Liesbeth.